O KADAR yozlaştık ki, o kadar gelenek göreneklerimizden uzaklaştık ki, her şeyi o kadar abartır olduk ki, sormayın gitsin.
Makam ve mevkimiz ne olursa olsun hepimiz aynıyız.
Yok hiç birbirimizden farkımız.
Hele de sosyal medya denen “sorumsuz medyayı” vitrin olarak kullandığımız bu dönemde “her şeyi mübah” görmeye başladık.
Yemek yeriz, paylaşırız, su içeriz paylaşırız, hastaya geçmiş olsuna, cenaze namazına gider boy boy fotoğraflar paylaşırız.
Sıradan bir dostumuzun halini hatırını sorarız “gösterişli, heybetli fotolarla” herkese duyururuz.
Amacımız nedir, niçin yaparız yıllardır anlamış değilim.
Hele de yardım yaptıklarını ballandıra ballandıran anlatanların yaptıklarına hiç bir şey demiyorum.
“...Bugün şunları sevindirdik, yarın şunlara ekmek vereceğiz...” diye yaptıkları paylaşımlar ise örfümüze, adedimize sığmadığı gibi dinimizin de emirlerine aykırıdır.
Oysa ki bunu yapanların çoğu din konusunda, örf ve adetler konusunda filozof kesilerek ahkam kesen kişiler.
Bir yoksula, bir hayır işine yaptığınız yardımı, en yakınlarınız dahi bilmemelidir. Çünkü bu çeşit yardımlar dini, ya da sosyal bir ödevdir.
Amaç kendini göstermek değil, bir yaraya merhem olmaktır.
Herkes görsün, işitsin, kendisini övsün diye yapılan yardım, din ya da insanlık duygusu ile yapılmış iyilik olmaktan çıkar.
Bizim kültürümüzde, bizim inanç yapımızda yardım yapmanın da bir usulü, bir adabı vardır.
Bu kültürde istenir ki; yardım yapılırken sağ elin verdiğini sol el bilmesin!
Peygamberimiz Hz Muhammed’in (SAV) hadisi şerifi var; “Sağ elin verdiğini sol el bilmemeli...”
Ne diyelim; Allah bizleri bu düsturdan ayrılmayan kullarından eylesin.
